When Paris Met The Blues Giles Robson - Robbin “The Soul Shaker” Kapsalis Banana Peel Ruiselede (13-06-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Banana Peel © Rootsville 2022

Het zware weekend van Blues Peer, riep om een week rust. Ondertussen begon het toch alweer te kriebelen en wat was er beter om dan een concertje mee te pikken in de legendarische Banana Peel. Het bordje “sold out” prijkte alweer fier op de affiche van dit laatste concert voor de zomervakantie. Wie een ticket had kunnen bemachtigen zou het zich niet beklagen want er zouden vier toppers op het kleine podium staan onder de noemer When Paris Met The Blues.

Vier geweldige muzikanten zoals ik als zegde met één van de wereldleiders op het gebied van de bluesharp: ik noem zanger en songwriter Giles Robson. De man is een echte bluesgigant geworden en eigenlijk een beetje “incontournable”. Krachtige zang, een virtuoos op de mondharmonica en live moeilijk te evenaren. Enkele weken geleden zag ik hem daar een formidabele prestatie neerzetten op Stekene Blues en hoopte stiekem dat hij dit zonder moeite zou herhalen.

Hij sluit zich aan bij de grootste blues muzikanten van Frankrijk, elk met een ongelooflijke stamboom. Boogie Woogie en Blues-pianist Philippe Lejeune, leerling van de grote Memphis Slim – waarmee hij trouwens ooit ook een plaat mee opnam en de veel gevraagde Franse drummer Pascal Delmas, die met alle groten heeft gespeeld en wiens drumkwaliteiten meer dan gekend zijn

Echter zijn de drie heren niet alleen gekomen en hebben ze uit Soutside Chicago Robbin “The Soul Shaker” Kapsalis meegebracht. De nobele onbekende van dit viertal. Het is trouwens de eerste maal dat zijn naar Europa afzakt. Deze kleine dame heeft een geweldige stem “greasy & dirty” gelijk ze zeggen, maar weet de blues op de gepaste emotionel manier aan de man te bregen. Ze wordt beschreven als een kruising tussen Sharon Jones (The Dap Kings) en Koko Taylor.

I was expecting some fireworks down there folks !!!

Giles zette aan met het leuke instrumentaaltje ‘G-shuffle’gevolgd door ‘Your Dirty Look & Your Sneaking Grin’ en een fijne versie van zijn gekende ‘Sarah Lee’. Twee eigen composities met een jazzy piano en een Pascal Delmas die zijn drums mooi afborstelde. Het einde kreeg zelfs een sing along waarbij Giles alweer bewees het publiek snel op zijn hand te krijgen. Het mocht dan even een aantal trapjes trager met de slowblues ‘ Where Have You Been’. Giles verdween dan van het podium en liet de hoofdrol over aan Philippe Lejeune die ons ‘Night Train’ serveerde, nummer uit 1952 van ene Jimmy Forrest, om te vervolgen met het door iedereen gekende ‘After Hours’. Knappe versie met enkel piano en drum.

Jammer dat de klank niet echt goed zat, maar dat mocht de pret niet bederven want daar kwam Robbin Kapsalis de bühne opgestapt, werd uitgebreid voorgesteld door Giles die nogmaals benadrukte dat het haar eerste verschijning was in Europa, waarna ze ‘Everyday I’ve Got The Blues’ inzette. Onmiddellijk viel mij haar warme en diepe stem op en haar brede glimlach, waarmee ze de aanwezigen direct wist in te pakken. Met ‘Help Me’ van Sonny Boy en eentje van Junior Wells werd de eerste set afgesloten en konden we even wat frisse lucht gaan happen.

Ondertussen had men iets gedaan aan de klank en klonk het allemaal al véél beter in ‘Rockin’ This House’ van Memphis Slim gevolgd door ‘Whis Me Well’. Hoewel deze drie geweldige muzikanten slechts sporadisch met elkaar spelen is er toch een zeker synergie tussen de drie en vormen ze één geheel. Ze weten elkaar blindelings te vinden tussen de klanken van de 88, het metronomisch drumwerk van Pascal Delmas en het schitterende harmonicawerk van Giles. Dat de man tot de wereldtop behoort hoeft al lang geen betoog meer.

Dat toonde hij met een compilatie van blues songs met dubbele bodem, met ander woorden : lichtjes sexueel getint. Daarvoor putte hij onder andere uit het répertoire van Muddy Waters met ‘Electric Man’ of , en dat is minder voor de hand liggend, uit dat van Roosevelt Sykes met ‘Ice Cream Freezer’. Met het overbekende ‘9 Below 0’ van Aleck “Rice” Miller ofte Sonny Boy ging hij zelfs, microfoon loos, op wandel door de club wat natuurlijk de aanwezigen in vervoering bracht. Philippe Lejeune mocht dan op zijn beurt de keet nog wat meer op stelten zetten met de eigen compositie ‘Cleveland Getaway’ en een ophitsende ‘Six Keys Boogie’.

Op blote voeten en op de tonen van ‘Come Back’ van Memphis Slim maakte “The Soul Shaker” haar rentrée en kreeg de zangers mee op ‘Hey Bartender’. ‘Top Of the World’ was ingetogen en knap gebracht en ze kwam terug op snelheid met ‘Shake, Rattle ’n Roll’. Daverend applaus van een zeer dankbaar publiek en ze werd er precies niet goed van. Met een stomende ‘Juke Joint’ , waar Giles niet naliet om de Banana Peel te vergelijken met “Rosa’s Lounge” in Chicago, werd op gepaste wijze afscheid genomen. Mooi, mooi, mooi...

Dit sloot meteen het voorjaar af in Ruiselede en afspraak werd gemaakt voor 05 september. Dit was alvast alweer een heel fijne avond met schitterende muzikanten en een mooie ontdekking van de nobele onbekende, maar zeer talentvolle, Robbin Kapsalis. Waarvoor onze welgemeende dank...ik had weer volop genoten....

Marcel